Ik wilde een paragnost bellen
Normaal gesproken is het niet iets om het op mijn blog te plaatsen. Toch wil ik het een en ander duidelijk maken. Het moment dat mijn opa enkele jaren geleden is overleden begint mij nu te breken. Het gemist dat ik nu pas voel heeft mij aan het denken gezet dat ik een paragnost bellen wil. De hoop dat hij of zij mij kan helpen om de rust terug te krijgen is groot. Niet wetend of dat ik er baat bij heb maar goed, dat is iets wat ik achteraf kan zeggen.
De eerste stap is gezet, telefoon in de hand!
Het lijkt simpel dat ik een paragnost bellen wil, toch is de daadwerkelijke stap zetten iets lastiger als dat ik verwacht had. Ik ben vanaf het moment dat ik het nummer invoerde tot aan het gesprek zelf enorm aan het twijfelen geweest. Toch kreeg ik gelijk te horen dat ik me geen zorgen moet maken en dat alles goed op z’n plek komt zoals het was. De zorg wat ik op dat moment had is iets wat dankzij het gemis opspeelt nu, toch werd mij gegarandeerd dat alles weer goed gaat komen en ik vrij snel de rust weer kan pakken. Het moment dat ik ophang valt er daadwerkelijk een flinke last van mijn schouders, langzaam maar zeker komt er een glimlach op mijn gezicht terug. Het gemis blijft, nu dat ik het een plaats heb gegeven verzacht het iets.